سی سال گریه کرده ام آن ظهر داغ را            چـشـمـم سـرود وسـعـت آن اتـفـاق را

تنهایی ام صحیفه صحیفه ورق زده ست            یعـقـوب وار قـصۀ اشـک و فـراق را

هر شب عـبـور قـافـله ای بـاز می کند            در من مـسیـر تـازۀ شـام و عـراق را

بـگـذار تـا ز خـاک سـجـودم بـرآورم            هـفـتاد و دو صنوبر آن کوچه باغ را

بگذار لب به لب شوم از جـام تشنگی            در مـن بــریـز بــادۀ لـبــریــز داغ را

در آب و خاک... آتش من گر گرفته است            طوفان! به حال خود بگذار این اجاق را

حج مرا ببـین و فـرزدق شو و بخوان            شاعر! بخوان و گریه کن آن اتفاق را